Dankbaar

Een half jaar geleden is mijn boek De bloem die de zon een kusje wilde geven uitgekomen. In deze 6 maanden is er zoveel gebeurd. Elke keer als ik op een markt of voorleesmiddag vertel over de tekening van de bloem met de lange steel die mijn dochter van 3 maakte en die mij inspireerde tot het schrijven en illustreren van dit verhaal, voel ik me intens dankbaar.

Ik besef me steeds weer dat mijn dochter mij een groot geschenk heeft gegeven. Niet alleen heeft zij met haar tekening (en dat poëtische antwoord op mijn vraag waarom die bloem zo’n lange steel had: “Hij wil de zon een kusje geven mama!”), de inspiratie voor een boek geschonken. Ze heeft me met die tekening en die zin, de weg gewezen naar mijn eigen pad. En me daarmee weer stevig op het spoor van mijn eigen kleine meisjes droom gezet.

En door die droom na te jagen, hoop ik háár weer te inspireren altijd trouw te blijven aan haar eigen pad. En te blijven dromen. En als ze het vergeet, dan zal ik daar zijn om haar zo vaak het maar nodig is, te vertellen dat ze alles wat ze wil worden, al is. Dat haar hart haar alle antwoorden zal geven en dat ze dat kleine stemmetje in haar hoofd altijd serieus moet nemen.

En ondertussen sta ik daar op die markten, omringd door alle producten die ik samen met mijn zus heb bedacht en gemaakt, genietend van alle mooie gesprekken en geïnspireerd nog meer te maken en te delen. Ik leef gelukzalig verder in mijn droom, die in het echt nog veel leuker is dan ik ooit had durven dromen. Zélfs al die lastige dingen als belasting, administratie, inkoopkortingen, onderhandelingen en social media neem ik op de koop toe. Ook die dingen kun je aan als je blij bent met wat je doet, als je je openstelt om te leren.

En zo ziet dat er dan uit, iemand die doet waar-ie héééél erg gelukkig van wordt…